Ρήξη αχιλλείου τένοντα

Ο αχίλλειος τένοντας είναι ο παχύτερος και ισχυρότερος τένοντας του ανθρωπίνου σώματος. Βρίσκεται στο οπίσθιο τμήμα του ποδιού μας, πίσω και πάνω από την πτέρνα. Μέσω του τένοντα αυτού καταφύονται στην πτέρνα ο γαστροκνήμιος και ο υποκνημίδιος μυς, οι οποίοι είναι πολύ βασικοί και χρήσιμοι στη βάδιση και στο τρέξιμο. Έχει υπολογιστεί ότι κατά το τρέξιμο στον αχίλλειο τένοντα ασκούνται δυνάμεις ίσες με το 8πλάσιο του βάρους μας, ενώ σε σπριντ μπορεί να φτάσουν και το 16πλάσιο!

Ο τυπικός ασθενής με ρήξη αχιλλείου τένοντα είναι άνδρας 35-45 ετών, συνήθως ερασιτέχνης αθλητής (“αθλητής του σαββατοκύριακου”), ο οποίος μάλιστα κατά τις τελευταίες 10-15 ημέρες αναφέρει ενοχλήσεις και ευαισθησία στον αχίλλειο τένοντά του κατά την άθληση. Επίσης, η ρήξη μπορεί να συμβεί στον επαγγελματία αθλητή, ως εξέλιξη χρονίας τενοντοπάθειας, λόγω της επαναλαμβανόμενης υπέρχρησης και καταπόνησης του τένοντα.

Πολύ σπάνια η ρήξη του τένοντα μπορεί να μην έχει ξεκάθαρα συμπτώματα. Συνήθως, η κλινική εικόνα είναι χαρακτηριστική και συνοδεύεται από:
• αίσθηση του τραυματία ότι κάποιος τον κλώτσησε στον τένοντα την ώρα του τραυματισμού (χωρίς αυτό να έχει συμβεί!)
• πόνο, συνήθως πολύ έντονο
• οίδημα πάνω από την πτέρνα
• αδυναμία κίνησης του άκρου ποδός προς τα κάτω
• αδυναμία βάδισης με το τραυματισμένο πόδι
• αδυναμία του τραυματία να σταθεί στις μύτες των ποδιών του.

Ρήξη αχιλλείου τένοντα

Η διαγνωση γίνεται ευκολα κλινικά απόέναν εμπειρο γιατρό με το Thomson test και επιβεβεβαιώνεται με Μαγνητική Τομογραφία.

Οι περισσότερες ρήξεις συμβαίνουν στα 2 με 6 εκατοστά από την κατάφυση του τένοντα στην πτέρνα. Η περιοχή αυτή διαθέτει σχετικά πτωχή αιμάτωση, γεγονός στο οποίο οφείλεται η σχετική αδυναμία του τένοντα να επουλώνει μικροτραυματισμούς και εκφυλιστικές αλλοιώσεις.

Η αντιμετώπιση της ρήξης του αχιλλείου τένοντα εξαρτάται από την ηλικία του

ασθενούς και το επίπεδο δραστηριότητας. Η συντηρητική αντιμετώπιση συνίσταται σε συμπλησίαση του κομμένου τένοντα με χρήση επί μακρόν (8-10 εβδομάδες) ειδικών κηδεμόνων. Συνοδεύεται από υψηλό ποσοστό επαναρρήξεων (20-30%) και μείωση της ισχύος του τένοντα κατά 30%. Μπορεί να εφαρμοσθεί σε ηλικιωμένους ασθενείς, με περιορισμένες απαιτήσεις για δραστηριότητες, αλλά δεν ενδείκνυται σε νεότερους. Επειδή, όμως, η ρήξη του αχιλλείου τένοντα συμβαίνει συχνά σε ηλικίες 30-45 ετών με υψηλό επίπεδο δραστηριοτήτων, η ενδεικνυόμενη αντιμετώπιση είναι η χειρουργική, με συρραφή του τένοντα.

Η χειρουργική αποκατάσταση με συρραφή του τένοντα γίνεται με ισχυρά, μη απορροφήσιμα ράμματα.
Μπορεί να γίνει είτε ανοικτά με τομή περίπου 6-8 εκατοστά στο δέρμα (κλασσική μέθοδος), είτε διαδερμικά, μια τεχνική που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια.